Bukowa Góra w jesiennej odsłonie

Bukowa Góra to wzniesienie o wysokości około 300 m n.p.m., stanowiące fragment wierzchowiny Roztocza Tomaszowskiego. Oddziela ją od głównego trzonu roztoczańskiego pasma dolina Wieprza i Świerszcza, zwana Padołem Zwierzyniecko-Józefowskim. Obszar ten posiada jedne z najdłuższych tradycji ochrony przyrody na Roztoczu – został objęty ochroną rezerwatową już w 1934 roku, a ponownie w 1957 roku. Obecnie Bukowa Góra stanowi obszar ochrony ścisłej w granicach Roztoczańskiego Parku Narodowego, obejmujący powierzchnię 135,32 ha.

Obszar ochrony ścisłej położony jest częściowo na samej wyniosłości, częściowo zaś na zboczach doliny Świerszcza. Różnice wysokości dochodzą do 80 m. Jest to jeden z najpiękniejszych obszarów z lasami jodłowo-bukowymi Lubelszczyzny. Znajdują się w nim liczne sędziwe jodły, osiągające ponad 50 m wysokości i ponad 3 m w obwodzie pnia oraz buki — ponad 40 m wysokości i około 3 m obwodu. Spotkać tu można szereg gatunków roślin rzadkich, górskich i chronionych, a także wiele roślin zarodnikowych, stanowiących osobliwości we florze Parku.

Z roślin naczyniowych na podkreślenie zasługuje obecność: lepiężnika białego, starca gajowego, przetacznika górskiego, paprotnicy sudeckiej, widłaka wrońca. Obiekt ten stanowi doskonały model dydaktyczny, gdzie można zaobserwować wyraźne zależności między rozmieszczeniem drzew i zespołów roślinnych a zróżnicowaniem geologicznym, rzeźby terenu, stosunków glebowych i wodnych. Walory te wykorzystuje ścieżka przyrodnicza na Bukową Górę, której dodatkowym walorem jest panorama na strefę krawędziową Roztocza i wieś Sochy. 

Górne i częściowo środkowe partie wzniesienia, gdzie wytworzyła się rędzina, porasta żyzna buczyna. Drzewostan tworzy tu buk i jodła. Ich udział zmienia się wraz ze zmianą wysokości; w środkowych częściach zboczy przewagę uzyskuje jodła, a w górnych i szczytowych niepodzielnie panuje buk. W wielu miejscach zalegają wykroty obu gatunków. Dość ubogie w gatunki runo grądowe osiąga większe pokrycie jedynie w lepszych warunkach oświetlenia. Na ścianie lasu, od strony wsi Sochy rośnie kilka dorodnych egzemplarzy modrzewia polskiego. 

Środkowe i dolne części stoków Bukowej Góry, gdzie wykształciła się gleba bielicowa właściwa, porasta wyżynny jodłowy  bór mieszany. Jest to cienisty las, którego warstwę drzew tworzy jodła w domieszce ze świerkiem, sosną i bukiem. Różnicuje się on na podzespół żyzny (dominacja gatunków grądowych w runie) i typowy (z przewagą gatunków borowych w runie). Pierwszy graniczy bezpośrednio z buczyną i zajmuje znaczną część obszaru jedlin, drugi ogranicza się do kilku płatów w północnej części obszaru